یکی از گناهانی که قرآن شریف آن را پلید و نظیر شراب‌خواری می‌داند، قمار است:
(انَّما الْخَمْرُ وَ الْمَیْسِرُ ... رِجْسٌ مِنْ عَمَلِ الشَّیْطانِ فَاجْتَنِبُوه)[1]
(همانا شراب و قمار، پلیدی و از عمل شیطان است پس از آن بپرهیزید.)
لذا علاوه بر حرمت، موجب تباهی روح و ضعف اعصاب و افسردگی دل نیز می‌شود، و بدتر از همه اینها موجب تباهی دین و دنیای انسان است، و چنان‌که در احکام قمار نیز گفته شد، قمار بر پنج قسم است:
اوّل: بازی کردن با آلات مُعِدِّه، یعنی آلاتی که برای قمار کردن ساخته شده است، همراه با قصد برد و باخت.
دوّم: بازی کردن با آلات معدّه، بدون قصد برد و باخت.
سوّم: بازی کردن با آلات غیر معدّه، یعنی چیزی که از آلات قمار نیست، همراه با قصد برد و باخت.
چهارم: بازی کردن با آلات غیر معدّه، بدون قصد برد و باخت.
پنجم: مسابقاتی که در این زمان متداول است نظیر تیراندازی، قایق‌رانی، طریقه حمله به دشمن یا فرار از او، گرچه با قصد برد و باخت باشد.
قسم اوّل و دوّم و سوّم حرام است و قسم چهارم گرچه حرام نیست، ولی بسیاری از مفاسد آن اقسام سه‌گانه را دارد و یک مسلمان واقعی عمر خود را صرف این‌گونه کارها نمی‌کند و قسم پنجم، اشکالی ندارد.